De gedachten dat wij ‘’het volk’’ dit virus gezamenlijk moeten temmen brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. De aanraking van mensen is voor mij namelijk essentieel in het maken van contact. Waarbij sommige vrienden wel kunnen wennen aan een ‘’anderhalvemetersamenleving’’ kost het voor mij moeite om afstand te houden.
Het is niet de juiste tijd om je recalcitrant op te stellen. Helaas kan ik er soms niets aan doen, het is een aandoening die ik in de genen heb kregen. Zo leun ik gedurende mijn dagelijkse loopje in Erasmus park soms ‘’expres’’ richting de medemens om de reactie af te wachten. Al snel werd ik terecht gewezen. Knikkend erken ik het niet meer te doen. Ik ben op zoek naar een alternatief om mijn emotie voldoening te geven en wel binnen de lijntjes te kleuren. Het mag op het randje zijn, maar niemand die er wat van kan vinden of zeggen.
Na wat gefronsde wenkbrauwen en boze blikken heb ik eindelijk een plek in het park gevonden die rustig en zonnig genoeg is om te lezen. In het gruwelijke boek van Rudolf Vrba ‘’Ik ontsnapte uit Auschwitz’’ lees ik hoe mensen in moeilijke tijden zich meer verbonden met elkaar voelen. Hoe mensen sterven door de honger of de vele klappen die ze krijgen. Ik merk de irritatie bij mijzelf als mensen de oorlog gaan vergelijken met deze corona tijden. Dit virus is in geen opzicht te vergelijken met een oorlog. Wij maken ons druk wanneer de Vrijmibo weer kan beginnen waarbij ze in Birkenau elkaar af maakte voor één sneetje brood. Laten we stoppen met deze vergelijking, want het enige wat overeenkomt is dat we het gezamenlijk moeten overwinnen.
Wij maken ons druk wanneer de Vrijmibo weer kan beginnen waarbij ze in Birkenau elkaar af maakte voor één sneetje brood.
De onmenselijke gebeurtenissen zijn pijnlijk om te lezen. Toch kan ik het boek niet wegleggen. Het verhaal intrigeert mij en zal er de aankomende weken nog dagelijks aan terug denken. Het is tijd om weer “iets” te gaan doen dus ik geef de zoveelste bladzijde een ezelsoor en ga op huis aan.
Toen schoot het mij ineens binnen. Ik weet een manier om mijn tegendraadsheid te bevredigen. Als we dit met zijn allen handhaven dan houden we ons aan de regels: Met een platte hand de rechterarm schuin naar voren strekken. Je hand moet een paar centimeter boven de schouder ter hoogte van je gezicht uitkomen. Je houdt op deze manier genoeg afstand en je bent klaar voor een wandeling. Je kan er serieus bij kijken om je boodschap duidelijker over te brengen. Naast de fysieke ruimte creëer je hiermee ook sociale distantie. Wie niet geconfronteerd wilt worden met deze verschrikkelijke Duitse groet blijft binnen. De rest houdt hiermee afstand, misschien was Hitler’s groet zijn tijd ver voor.
#Sarcasme#corona#anderhalvemetersamenleving
