Op een bepaalde manier lijken de bootmeneer en ik op elkaar, allebei een vast ritme, allebei Amsterdammers, allebei op zoek naar geluk, allebei staan we open voor andere mensen en allebei houden we van honden. Alleen de invulling verschilt.
Zonder blauwtje, zonder inspanning en zonder schaamte ‘swipe’ ik de hele avond dames weg als een hongerige walvis die meer water slikt dan dat er vis binnenkomt.
Hij kijkt iedereen in de ogen aan, maar niemand kijkt terug. Hij groet iedereen, maar niemand groet terug. Negeren is voor mij geen optie, mensen die ik niet ken verdienen respect tot het tegendeel bewezen wordt.
Ik sta ook in een boksring. Deze fictieve ring staat midden in Amsterdam en heb ik gekocht met mijn beste vriend. Deze boksring heeft nog geen touwen en de vloer is onstabiel, maar daar wordt aan gewerkt. Het heeft potentie om uit te groeien tot een plek waar ieder zich goed voelt. Om dit te creëren moeten we elkaar eerst flink aan de tand voelen.
Het is donker en nat. Ik wandel door het park en ik zie nog net een schim van mijn voorganger. Naar schatting een wat oudere vrouw met een Labradoodle. Om de viervoeter te beschermen voor de hufterige fietsers die door het park sjezen, draagt hij een halsband die licht geeft.
Een openbare bibliotheek naast de zonnestudio Sunday’s, een student in gesprek met een oude vrouw in rolstoel, een moderne blauwwitte tram door de authentieke ‘Jan Eef’ en bar Zürich op een Amsterdams plein. Contrasten die de pure schoonheid van Amsterdam-West tonen. Kan dit stadsdeel wel betaalbaar blijven voor de starters?
Ik : ‘Goedemiddag, ik wil graag wat baantjes trekken morgen’ Receptioniste zwembad : ‘Ja dat kan. Hoe laat wilt u dat?’ Ik : ‘Het liefst half 10.’ Receptioniste : ‘Helaas…
Het is een ander soort jungle dan in de drieduizend meter hoge bergen van Costa Rica. Er hangt geen laag hangende nevel, geen geluiden van dieren en niet de openheid en transparantie van hoe dingen ervoor staan. In deze jungle is het overleven. Het is bikkelhard. Het voelt soms oneerlijk en is vooral gebaseerd op de eerste seconde van je achtergelaten indruk.
De anderhalve meter regel wordt hier niet zo nauw genomen. De handhaver arriveert op een goed moment. Verwachtingsvol kijk ik toe. ‘’Wat moet jij nou bijgoochem? Verdiep je is in de echte problemen van deze maatschappij! Het is allemaal angst zaaien man!’’
Ik observeer jullie al een tijdje. Een apart dier, die altijd streeft naar meer. Het kan nooit voldoende zijn en vaak is het gras aan alle kanten groener. Ondanks de vele mankementen die de mensheid heeft heb ik er een zwak voor. De liefde voor elkaar, het emotionele gedrag en saamhorigheid zorgt dagelijks voor mijn bewondering.