Een blik door één paar ogen
Het is donker en nat. Ik wandel door het park en ik zie nog net een schim van mijn voorganger. Naar schatting een wat oudere vrouw met een Labradoodle. Om de viervoeter te beschermen voor de hufterige fietsers die door het park sjezen, draagt hij een halsband die licht geeft.
Een openbare bibliotheek naast de zonnestudio Sunday’s, een student in gesprek met een oude vrouw in rolstoel, een moderne blauwwitte tram door de authentieke ‘Jan Eef’ en bar Zürich op een Amsterdams plein. Contrasten die de pure schoonheid van Amsterdam-West tonen. Kan dit stadsdeel wel betaalbaar blijven voor de starters?
Ik : ‘Goedemiddag, ik wil graag wat baantjes trekken morgen’ Receptioniste zwembad : ‘Ja dat kan. Hoe laat wilt u dat?’ Ik : ‘Het liefst half 10.’ Receptioniste : ‘Helaas...
Het is een ander soort jungle dan in de drieduizend meter hoge bergen van Costa Rica. Er hangt geen laag hangende nevel, geen geluiden van dieren en niet de openheid en transparantie van hoe dingen ervoor staan. In deze jungle is het overleven. Het is bikkelhard. Het voelt soms oneerlijk en is vooral gebaseerd op de eerste seconde van je achtergelaten indruk.
De anderhalve meter regel wordt hier niet zo nauw genomen. De handhaver arriveert op een goed moment. Verwachtingsvol kijk ik toe. ‘’Wat moet jij nou bijgoochem? Verdiep je is in de echte problemen van deze maatschappij! Het is allemaal angst zaaien man!’’
Ik observeer jullie al een tijdje. Een apart dier, die altijd streeft naar meer. Het kan nooit voldoende zijn en vaak is het gras aan alle kanten groener. Ondanks de vele mankementen die de mensheid heeft heb ik er een zwak voor. De liefde voor elkaar, het emotionele gedrag en saamhorigheid zorgt dagelijks voor mijn bewondering.
Even geduld aub… De meest vervelende woorden in het gamen. Geduld hebben we niet dus drukken op alle knopjes tegelijk. Het helpt echter niet. De beeldbuis hapert maar met een ouderwetse tik verschijnt Mario weer.
Wil je een stickie of een pasje? “ vroeg de kassa medewerkster van begin zestig met een flinke rokersstem. Ik zei dat ik het wel een beetje te vroeg vond om een jointje te roken en ze schoot in de schaterlach.
Hou op! Echt stoppen nu hoor! Ik wordt er bang van, het is ongrijpbaar en te groot voor ons allen. Bij de meeste mensen creëert de gedachte aan het heelal en de vraagtekens die we erbij hebben voor spanning. We willen er niet lang bij stil staan.
Ik voel me als een voetballer die naar een nieuwe stad verhuist. Spreek de taal niet, genoeg geld om luxe te eten en Audi voor de deur. Het enige waar het aan ontbreekt zijn mijn voetbalkwaliteiten.
