Mengelmoes van dadels in Bos en Lommer

De balkondeur gaat net open, de kleine ruimte in combinatie met het grote bierkrat maakt de draai moeilijk. Ik kijk over het water naar het Erasmuspark en voel de zon in mijn gezicht komen. Ik dacht een klein half uurtje rust te hebben. Met geluk drie kwartier. Helaas is het mij niet gegund, de eerste ‘Mokummer’ parkeert zijn fiets. Zijn plastic supermarkt tas puilt uit van 12% Atlas bier.

Bos en Lommer is divers en op vele plekken nog authentiek maar verliest snel zijn eigen mentaliteit. De volkse wijk die de meeste nationaliteiten (167) van Amsterdam heeft wordt met de dag hipper en on-Amsterdamser. De toestroom van expats is als het doorgeven van het coronavirus, niet te stoppen. Wie zorgt ervoor dat Amsterdam, Amsterdam blijft?

‘’Wat moet jij nou bijgoochem? Verdiep je is in de echte problemen van deze maatschappij!’’

Inmiddels druppelen ze één voor één binnen, in dit geval buiten, aan het park. Het is een kwestie van tijd voordat het schouwspel begint. Elk uur wordt de taal platter en het bier spaarzamer. Ze beginnen te struikelen over hun voeten en woordenwisselingen te krijgen. Het wordt er niet gezelliger op, zoveel is duidelijk. De anderhalve meter regel wordt hier niet zo nauw genomen. De handhaver arriveert op een goed moment. Verwachtingsvol kijk ik toe. ‘’Wat moet jij nou bijgoochem? Verdiep je is in de echte problemen van deze maatschappij! Het is allemaal angst zaaien man!’’ De handhaver is niet adrem genoeg om direct te reageren. Hij weet dat dit onbegonnen werk is en probeert de situatie te sussen. Iedereen op de bon heeft ook weinig nut, geld zal er niet worden betaald. Hij kiest voor de benen.

Inmiddels begint mijn buik te praten en sta ik bij de Turkse groenteboer. Een van de weinige plekken waar modaal Nederland zijn avocado nog kan betalen. De dadels zijn een boegbeeld van de wijk. Je kan ze vinden in alle soorten en maten. Zonder en met hart. Hoe zachter en zoeter des te schaarser. Per doos als familie of een losse vrijgezel. Rijk van smaak of misschien wat rimpelig oud. Alles is mogelijk met de dadels uit de wijk.

Afwachtend sta ik bij de kassa. Altijd een verrassing hoeveel euro het zal gaan kosten. Als de prijs niet uit de duim gezogen wordt dan ligt het wel aan de huurstijging van de maand. Een vinger kan ik er nooit op leggen.

Terug op het balkon met een voldaan gevoel hoor ik weer de Amsterdamse tongval. Zelf ben ik ook in het bezit van deze soepele tong, ik ben dan ook twee straten verderop geboren. Nu dat ik toch met de krat in mijn handen sta besluit ik mij aan te passen. Ik trek een biertje open. Op dat moment hoor ik: Morgen zelfde tijd, zelfde plek? Ik zal er zijn. Dat geef ik je op een brieffie.