Voel je een pelgrim in Le Puy-en-Velay

Elke keer als ik een bergtop passeer wacht er een nieuwe klim. Ik moet zorgen dat de molen blijft draaien, want afstappen staat gelijk aan falen. Fysiek en mentaal ben ik uitgeput, maar de gedachten aan de bedevaartgangers die hier met bloed, zweet en tranen de filosofie van de bergen proberen te ontrafelen zorgt voor hernieuwde energie. Met het snot voor de ogen zie ik een surrealistisch aanzicht van een stad die wordt overheerst door twee vulkanische pluggen. Is Le Puy-en-Velay wel de juiste ‘rustplek’ voor pelgrims? 

Met 400 uitgedoofde vulkanen om mij heen is Centraal Massief een regio die lange tijd een barrière vormde voor het transport binnen Frankrijk. De moeilijk te bereiken stad Le Puy-en-Velay is omringd door bergen en vormt een verzamel- en startplaats voor pelgrims. Diverse historische pelgrimsroutes komen hier samen om verder te gaan naar Santiago de Compostella. Vaak is het verblijf kort. Eén ding hebben de pelgrims altijd gemeen: ze zijn op zoek naar ‘de ervaring’. Dit brede begrip kan elke invulling betekenen. Voor mij is deze bedevaartstocht, met als eindbestemming Barcelona, een manier om een moeilijk jaar af te sluiten.

Ik ben op zoek naar rust, maar word gegrepen door de historie en architectuur. Het voelt als een kop koffie nemen net voordat je naar bed gaat, de geest kan niet de rust vinden die het lichaam nodig heeft. Zover mijn oog reikt zie ik zwetende en kapotte voeten uit tenten steken. Ze staan aan weerszijden open om de hete lucht als een verre kennis te laten passeren: koud komen en warm vertrekken. Alle tenten staan in de richting van de 80 meter hoge kraterpijp, waarop je de kathedraal Notre-Dame ziet liggen. Deze trekpleister ligt 757 meter boven het zeeniveau en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik besluit een wandeling te maken om de onrust voor te zijn. Een bijkomstige reden is dat mijn longen van schone lucht moeten worden voorzien. 

De geur van honderden pelgrims op een kleine camping is vergelijkbaar met bleu d’auvergne. Deze populaire blauwschimmelkaas uit de regio ligt standaard naast de camembert en brie op het kaasplankje bij de lokale restaurants. De gelijkenis tussen een pelgrim en de stinkende kaas is dan al snel gemaakt. Tijd om de benen te strekken. 

De aangename schaduw van de smalle straten is welkom. Het doolhof van donkere stegen wordt gevuld met geuren en kleuren van bloemen. Het geeft een verdrietig, maar romantisch gevoel. Ik kom uit bij een klein plein waar ik direct word aangekeken door een oude man met een pijp in zijn mond. Hij staat naast een bord ‘pain frais’ en ik sta klaar om de top te beklimmen. Zo verschillend maar ook zo gelijk. Ik bestel een ontbijt en vraag de oude man of hij hier woont. Hij zegt: ”Alleen voor mijn werk, de toeristen zorgen voor brood op de plank. Doordat de meeste jongeren naar de grote stad trekken is er geen werk meer in het naastgelegen dorp. Kom jij net aan of vertrek je alweer?’’ Ik zeg dat mijn bezoek van korte duur is. Hij mort: “Typisch een pelgrim’’. 

Met een toeristische bijsmaak vervolg ik mijn route. De Franse luiken voor de ramen zorgen voor een gesloten indruk. Niets is minder waar als ik aankom bij de ingang van het Mariabeeld. Een rij van mensen die wacht om de laatste treden te bewandelen. Vanuit het uitkijkpunt, midden in de kroon, is duidelijk te zien dat de stad de godsdienstoorlogen zonder schade heeft overleefd, waardoor het zijn Middeleeuwse aanzicht niet heeft verloren. Ik ben voldaan na het uitzicht over de weidse groene plateaus die het gebied rijk is.

Mijn biologische klok piept om zes uur in de ochtend. Ik kijk vertwijfelend naar buiten. De condens zorgt voor een troebel zicht. Ik zie het goed, de camping is leeg. Al voor zonsopgang hebben de meeste pelgrims hun tocht naar het zuiden vervolgd. Als een net-gerenoveerde woning wordt deze stad leeg opgeleverd aan een nieuwe lading avonturiers. Met nog 875 kilometer te gaan is het ook voor mij tijd om de molen te gaan aanzwengelen. Zoals mijn oma altijd zei: ‘’Eerst eten en dan komt de rest’’, dus fiets ik langs de lokale patisserie om mijn energie aan te vullen. Voordat ik mijn aardbeien gebakje genaamd ‘fraisier’ wil bestellen zegt de vrouw achter de kassa: ”Je ziet eruit alsof je wel wat rust kan gebruiken’’.