Met fascinatie kijk ik naar het blote bovenlichaam van de booteigenaar voor mijn huis aan de gracht. Hij is net te bruin en te luidruchtig. Het is maandag ochtend en ik hoor voor de tweede keer een blik halve liter bier openspringen.
Ik heb nog 5 minuten voordat de dagstart op werk begint. Op een bepaalde manier lijken de bootmeneer en ik op elkaar, allebei een vast ritme, allebei Amsterdammers, allebei op zoek naar geluk, allebei staan we open voor andere mensen en allebei houden we van honden. Alleen de invulling verschilt.
Nog 4 minuten te gaan en ik zie hem alweer grijpen naar het koekje voor de volgende hond die voorbij komt. Het is voor hem spits. Een soort dagstart met de wijk. Er wordt geen hond overgeslagen, elke viervoeter weet dat de witte boot garant staat voor wat lekkers. De hele wijk groet de bootmeneer. Voorbijgangers voelen de vrijheid om hun hart te luchten. Hij sleept vele mensen zonder veel zinnige worden de dag door.
In 3 minuten kan ik nog wel een sigaretje opsteken. In mijn onderbroek en T-shirt groet ik hem vanaf mijn balkon. Zoals elke ochtend hef ik mijn glas met gember, yoghurt, banaan, walnoot en beetje honing. Hij heft zijn blik bier terug. Alsof we elkaar begrijpen maar niet willen ruilen.
Nog 1 minuut en 1 haal te gaan voordat de werkdag achter de laptop begint. De bootmeneer heeft al tientallen mensen en honden gegroet. Net voordat ik mijn plek achter de laptop wil innemen hoor ik de bootmeneer roepen: “mag ik vandaag stroom bij jou tappen voor een klus op de boot”? Ik ben blij dat ik wat terug kan doen, want zonder dat hij het doorheeft is hij in vele opzichten een voorbeeld.
Inspirerend, mooi en heerlijk om te lezen. Echt een talent, maar ik ben misschien een beetje bevoordeeld. ❤️
Heel beeldend geschreven. Ik ken hem je buurman, ik weet het zeker!