Levenslessen van je oom
Levenslessen van je oom. Je hebt ze nodig om wat meer te begrijpen van deze rare planeet.
Levenslessen van je oom. Je hebt ze nodig om wat meer te begrijpen van deze rare planeet.
Op een bepaalde manier lijken de bootmeneer en ik op elkaar, allebei een vast ritme, allebei Amsterdammers, allebei op zoek naar geluk, allebei staan we open voor andere mensen en allebei houden we van honden. Alleen de invulling verschilt.
Zonder blauwtje, zonder inspanning en zonder schaamte ‘swipe’ ik de hele avond dames weg als een hongerige walvis die meer water slikt dan dat er vis binnenkomt.
Hij kijkt iedereen in de ogen aan, maar niemand kijkt terug. Hij groet iedereen, maar niemand groet terug. Negeren is voor mij geen optie, mensen die ik niet ken verdienen respect tot het tegendeel bewezen wordt.
Ik sta ook in een boksring. Deze fictieve ring staat midden in Amsterdam en heb ik gekocht met mijn beste vriend. Deze boksring heeft nog geen touwen en de vloer is onstabiel, maar daar wordt aan gewerkt. Het heeft potentie om uit te groeien tot een plek waar ieder zich goed voelt. Om dit te creëren moeten we elkaar eerst flink aan de tand voelen.
Het is donker en nat. Ik wandel door het park en ik zie nog net een schim van mijn voorganger. Naar schatting een wat oudere vrouw met een Labradoodle. Om de viervoeter te beschermen voor de hufterige fietsers die door het park sjezen, draagt hij een halsband die licht geeft.
Een openbare bibliotheek naast de zonnestudio Sunday’s, een student in gesprek met een oude vrouw in rolstoel, een moderne blauwwitte tram door de authentieke ‘Jan Eef’ en bar Zürich op een Amsterdams plein. Contrasten die de pure schoonheid van Amsterdam-West tonen. Kan dit stadsdeel wel betaalbaar blijven voor de starters?
Elke keer als ik een bergtop passeer wacht er een nieuwe klim. Ik moet zorgen dat de molen blijft draaien, want afstappen staat gelijk aan falen. Fysiek en mentaal ben ik uitgeput, maar de gedachten aan de bedevaartgangers die hier met bloed, zweet en tranen de filosofie van de bergen proberen te ontrafelen zorgt voor hernieuwde energie. Met het snot voor de ogen zie ik een surrealistisch aanzicht van een stad die wordt overheerst door twee vulkanische pluggen. Is Le Puy-en-Velay wel de juiste ‘rustplek’ voor pelgrims?
Ik : ‘Goedemiddag, ik wil graag wat baantjes trekken morgen’ Receptioniste zwembad : ‘Ja dat kan. Hoe laat wilt u dat?’ Ik : ‘Het liefst half 10.’ Receptioniste : ‘Helaas…
Het is een ander soort jungle dan in de drieduizend meter hoge bergen van Costa Rica. Er hangt geen laag hangende nevel, geen geluiden van dieren en niet de openheid en transparantie van hoe dingen ervoor staan. In deze jungle is het overleven. Het is bikkelhard. Het voelt soms oneerlijk en is vooral gebaseerd op de eerste seconde van je achtergelaten indruk.