Categorie: Corona

Zonder blauwtje, zonder inspanning en zonder schaamte ‘swipe’ ik de hele avond dames weg als een hongerige walvis die meer water slikt dan dat er vis binnenkomt.

Ik sta ook in een boksring. Deze fictieve ring staat midden in Amsterdam en heb ik gekocht met mijn beste vriend. Deze boksring heeft nog geen touwen en de vloer is onstabiel, maar daar wordt aan gewerkt. Het heeft potentie om uit te groeien tot een plek waar ieder zich goed voelt. Om dit te creëren moeten we elkaar eerst flink aan de tand voelen.

Ik : ‘Goedemiddag, ik wil graag wat baantjes trekken morgen’ Receptioniste zwembad : ‘Ja dat kan. Hoe laat wilt u dat?’ Ik : ‘Het liefst half 10.’ Receptioniste : ‘Helaas…

De anderhalve meter regel wordt hier niet zo nauw genomen. De handhaver arriveert op een goed moment. Verwachtingsvol kijk ik toe. ‘’Wat moet jij nou bijgoochem? Verdiep je is in de echte problemen van deze maatschappij! Het is allemaal angst zaaien man!’’

Ik observeer jullie al een tijdje. Een apart dier, die altijd streeft naar meer. Het kan nooit voldoende zijn en vaak is het gras aan alle kanten groener. Ondanks de vele mankementen die de mensheid heeft heb ik er een zwak voor. De liefde voor elkaar, het emotionele gedrag en saamhorigheid zorgt dagelijks voor mijn bewondering.

De gedachten dat wij ‘’het volk’’ dit virus gezamenlijk moeten temmen brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. De aanraking van mensen is voor mij namelijk essentieel in het maken van contact. Waarbij sommige vrienden wel kunnen wennen aan een ‘’anderhalvemetersamenleving’’ kost het voor mij moeite om afstand te houden.

Is het een idee om met een diepvries zakje over het hoofd het vliegtuig in te stappen? Niet alles zo letterlijk nemen en de situatie een beetje laten bekoelen. Niet verstandig maar toegestaan. Geen restrictie betekent dat het mag. Dit is exact het probleem van ons volk.